Medicijnen, medicijnen, medicijnen!

De verscheidenheid aan medicijnen die zij vanaf begin oktober slikt is gigantisch en zo ook de doseringen. En dit allemaal naast de chemo. Ik heb naast mijn bureautje een emmer staan en deze is tot de rand gevuld met doosjes en flesjes. Om geen fouten te maken houd ik heel zorgvuldig een schema bij met tijden en doseringen. Met sommige medicijnen mag ik van de huisarts afwijken van hetgeen er op het etiket als dosering staat aangegeven. Oramorph bijvoorbeeld mag, indien de pijn niet te onderdrukken valt, langzaam verhoogd worden. Op de momenten dat ik -zo'n zes keer per dag- pillen uit potjes schud, capsules uit strips druk, spuitjes met vloeibare pijnstilling vul gaat altijd een liedje van Tom Lehrer door mijn hoofd. 'The chemistry element song'. Het gaat door mijn hoofd, maar valt niet te zingen. In een razend tempo somt Lehrer allerlei scheikundige elementen op om te eindigen met:
These are the only ones of which the news has come to Harvard,
And there may be many others, but they haven't been discovered.

The element song

Mijn zusje kan heel goed pillen slikken, ze gooit rustig een handje vol in haar mond om ze vervolgens met een enkel slokje water weg te spoelen. Ik moet haar vaak aansporen toch echt wat meer te drinken bij het slikken. Sowieso drinkt ze eigenlijk te weinig en gaat ze steeds minder eten. Wat ze erg lekker vindt is ananas en dat eet ze dan ook dagelijks. De tweede chemokuur hakt er veel harder in dan de eerste en op een dag raakt ze zo in paniek, heeft ze zo'n pijn, is misselijk en wil niet meer geholpen worden door de thuiszorg bij het wassen, ook omdat de gang naar boven bijna niet meer te maken is en zij eigenlijk op bed gewassen moet worden, dat ik de huisarts bel en vraag of hij langs wil komen. Dit doet hij meteen. Ze wil dood, ze wil niet meer, ze kan niet meer. Wij hebben een enorm lieve betrokken huisarts en hij praat een hele poos met haar, zittend op z'n knieën aan de rand van haar bed. Hij houdt haar hand vast. Hij legt haar uit dat op dit moment geen sprake van euthanasie kan zijn -waarvoor wel alle benodigde dingen geregeld zijn, dán al- omdat alleen depressieve gevoelens en angst daar geen reden voor mogen zijn. En ze is depressief. Logisch. Understatement. Hij stelt voor een anti depressivum voor te schrijven en wanneer ze weer rustig is stemt ze daar mee in. En zo komen er weer wat pilletjes per dag bij.
De 'Tom Lehrer' lijst, zoals ik de medicijnenlijst in mijn hoofd genoemd heb bestaat uit het volgende: Oramorph, diclofenac, dexamethason, paracetamol, temazepam, omeprazol, fentanylpleisters, fentanyl neusspray, fenprocoumon, primperan, clonidine, abstral, methadon, oxazepam, innohep. Sommigen in dit lijstje komen na verloop van tijd in de plaats voor anderen. Zo wordt in december fencoumar bijvoorbeeld vervangen door injectie met Innohep. Daarover later. Maar per dag slikt ze zo'n 25 pillen. Met al deze medicatie valt de pijn echter niet te bestrijden. Het is bot- en zenuwpijn. Het zit in haar hele rug, haar wervels, haar heup, haar rechterbeen, haar liezen.
Begin december gaan we naar de oncoloog. Om te horen of de twee forse chemokuren iets gedaan hebben, qua remming. Het is niet te doen in de rolstoel. Ze houdt het niet meer van de pijn wanneer we in de wachtkamer op onze beurt wachten. Weer hangt ze dubbelgeklapt voorover hellend in die rolstoel. De oncoloog wordt erbij gehaald en ze krijgt voorrang op de andere patiënten die zitten te wachten.