Hospice? Weer een klap!

De dag na het herseninfarct krabbelt ze al weer een beetje op en verhuist van medium care naar een eenpersoonskamer. Ze heeft erg veel moeite met praten en haar mond hangt nog een beetje scheef. Ze is bang, boos, heel verdrietig en wil maar één ding, naar huis. Maar dat kan echt niet. Ze moet een paar dagen blijven en zal dus met Oud & Nieuw ook in het ziekenhuis liggen. Dat laatste feit doet haar niet zo veel. Oud & Nieuw kan haar niks schelen, ze wil gewoon naar huis. Wanneer ik bij haar ben ligt ze voor zich uit te staren. Ze wil niks. Ik koop een legpuzzel, vraag of ze zin heeft in een luisterboek, bedenk van alles, maar begrijp ook dondersgoed dat het haar allemaal niet boeit. Oud & Nieuw is verschrikkelijk. Ik breng de avond door met mijn ex, overladen door schuldgevoel dat ik niet bij haar ben 'want dat was niet nodig' vond zij. Ik had daar niet naar moeten luisteren. Ik ben een sukkel. Om twaalf uur sta ik in de voordeur en kijk naar al het vuurwerk dat afgestoken wordt. Bij elke kleurexplosie hoog in de lucht denk ik 'Kijk jij nu ook naar hetzelfde uit het ziekenhuisraam?'  En ik haat mezelf, ik had bij haar moeten zijn.

 De volgende morgen als ik naar haar toega vertelt ze dat ze geen vuurwerk heeft gezien, ze is gaan slapen. Ik geloof haar niet. Ik denk dat ze intens eenzaam naar buiten heeft gekeken, zich in de steek gelaten voelde. En terecht. Maar al gauw gaat het weer over dat ze naar huis wil. Het hoofd van de afdeling en een arts assistent komen een praatje maken. Ze mag over twee dagen naar huis, maar........En dan begint het hoofd van de afdeling voorzichtig over een hospice. Zou zij daar niet naar toe willen? Ze legt uit wat een hospice inhoudt. En ze zegt dat ik dan veel meer tijd zou hebben om echt bij haar te zijn, dingen met haar te doen. Omdat overige zorg dan door anderen gedaan wordt. Alles mag, alles kan in het hospice. Ik mag er slapen, koken voor haar, een ieder kan bij haar op bezoek komen wanneer zij dat wil. Het hoofd en de arts assistent verlaten het kamertje na een folder met informatie over het hospice op haar nachtkastje gelegd te hebben en met de woorden 'Denk daar nou maar eens over na'.
Haar mond is een streep. Ze kijkt van mij weg. Heel voorzichtig vraag ik wat zij van het idee vindt? Ik pak haar hand vast, maar woedend slaat ze mijn hand weg. En dan schreeuwt ze tegen mij 'Wég jij, ga wég jij!!' Ik probeer nog iets te zeggen, maar weer schreeuwt ze dat ik weg moet. Ze hoeft me niet meer te zien. 'Donder maar op!' Ik verlaat de kamer en barst in snikken uit op de gang. Het hoofd van de afdeling komt naar mij toe. Ik vertel haar huilend dat mijn zusje echt niet naar een hospice kan, zeker niet nu. Dat ik mijn zusje beloofd heb voor haar te zorgen. De vrouw legt mij geduldig uit dat het ziekenhuis vindt dat mijn zusje daar eigenlijk wél naar toe zou moeten. Dat ze zich ook een beetje zorgen maken over mij. Over alle zorg die op mij neer komt, mét mijn fysieke beperkingen. Ik loop moeilijk, met een stok. Ik zie er erg moe uit. Ik wil het niet horen, want voel mij een verrader. Het hoofd van de afdeling besluit met de woorden dat dit het moment is om juist wel deze beslissing te nemen. Dat het makkelijker is om vanuit het ziekenhuis naar een hospice te gaan, dan vanuit thuis. Maar ik heb mijn besluit genomen. Ik laat haar niet in de steek. Ik blijf voor haar zorgen.

Ik ga buiten een sigaretje roken en dan weer terug. Voorzichtig open ik de deur. Ze ligt met haar rug naar me toe. Ik loop om het bed en ze heeft haar ogen dicht en ziet eruit alsof ze niet van plan is deze open te doen voor mij, die mond nog steeds een verbeten streep. 'Je blijft gewoon bij mij hoor', zeg ik dan ook maar meteen. De ogen blijven dicht. 'Hé gekkie' probeer ik nog eens 'Hoor je me? Niks hospice! Je gaat gewoon met mij mee naar huis en ik blijf voor je zorgen, zoals we afgesproken hebben. Ik hou van je, je bent mijn kleine zus, we blijven bij elkaar Vulpennetje. (Wij noemen ons al jaren de gezusters Vulpen. Toen we klein waren woonden er bij ons in de flat twee in onze ogen stokoude zusters met de achternaam Vulpen. Ze waren altijd samen. En jaren geleden besloten wij dat die dag voor ons ook ooit zou komen. We zouden als twee stokoude besjes samen eindigen, als de gezusters Vulpen, ergens in een dorpje in Spanje.)
En dan breekt de streep in haar gezicht en vormt haar mond zich tot een voorzichtig lachje. En haar ogen gaan open. Nu durf ik haar een kus te geven. En dan slaat ze haar armen om mijn nek en begint te huilen. Ik zeg haar nog eens dat ze echt niet bang hoeft te zijn en me moet vertrouwen en dat 'ik haar beslist niet naar het hospice laat brengen'. Een uurtje later, als ik naar huis ga, ligt er een redelijk opgewekt zusje in dat bed. Nog twee nachtjes slapen en dan mag ze naar huis. Thuis besluit ik de hele woonkamer om te gooien. Haar bed op een voor haar fijnere plek te zetten, zodat ze de hele woonkamer en keuken vanuit bed kan zien. Ik ga het gezelliger voor haar maken! Nieuwe dekbedhoes, meer vrolijk gekleurde kussens, een mooie sprei. En ook ik kan niet wachten tot de twee nachtjes voorbij zijn.